(Kelile ve Dimme’den Manzum Adapte)

Derler ki ormanda bir maymun vardı;

Usanmadan, bıkmadan taklit yapardı.

Ağaçtan ağaca,

Dallardan dala,

Sıçrar, koşar, atılırdı.

Görenler hâline bayılırdı.

Hülâsa neşeli bir yaratıktı..

Bir gün ağaç biçen birini gördü ormanda.

Dedi: "Ben de bu işi yapamaz mıyım?

Ağaca çiviyi çakamaz mıyım?"

Maymun bu, iştahı kabardı hemen;

Kendini kaybetti sanki meraktan.

Adam o yerden uzaklaşınca

Fırsatı büyük bir ganimet bildi:

Biçilen ağacın üstüne binip

Tıpkı dülger gibi yarmak istedi.

Bir elde testere, bir eli yerde;

Gözü kuş uçuruyor havada!

Ağzında da neşeli bir ıslık,

Ne fayda! Sevinci devam etmedi:

Kuyruk, biçilen yere girmişti;

Kama çekilince kuyruk sıkıştı.

Çok pişman olmuştu bu yaptığına

Fakat iş işten geçmişti artık;

Ormanı kapladı acı bir çığlık...

Sesi duyulan dülger koşup yetişti;

Gördüğü manzara gayet müthişti.

Bir de dayak faslı başladı;

Orman âdeta yıkılacaktı.

Maymun bîhuş oldu ıztırabından;

Kuyruk acısından, dayak acısından!..

Neden sonra kendine geldi bu hayvan;

Hâli pek acıklıydı, hem de pek duman.

Doğrusu sonunu hiç düşünmeden

İnsan işine karışması olmuştu yaman!..